Dominik Więcek, rocznik 92. Tancerz, choreograf, performer, fotograf mody i stylista.
Absolwent PWST w Krakowie, Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu, stypendysta Folkwang Universität der Kunste w Essen. Współpracował m.in. z Jackiem Łumińskim, Jerzym Stuhrerm, Giorgią Maddammą, Idanem Cohenem, Jeansem van Daelem, Sylwią Hefczyńską-Lewandowską, Erykiem Makohonen, Karoliną Kroczak, Tomaszem Wygodą, Mariuszem Trelińskim, i niemiecka grupą Bodytalk (Yoshiko Wakki, Rolf Baum). W latach 2016-2019 tancerz-artysta Polskiego Teatru Tańca w Poznaniu, gdzie wstąpił m.in. w spektaklach Tomasza Bazana, Aleksandra Dziurosz, Iwony Pasińskiej, Jacka Przybyłowicz, Ewy Wycichowskiej, Kayi Kołodziejczyk i Tomasza Rodowicza.
Tworzy I współtworzy autorskie spektakle. Jego solo Złota rybka podczas SoloDuo International Dance Festival w Budapeszcie oraz w konkursie Choreograficznym 3…2...1... TANIEC! Organizowanym przez Krakowskie Centrum Choreograficzne. Solo pt.: Dominique, w choreografii Macieja Kuźmińskiego, zdobyło Nagrodę Publiczności oraz II miejsce przyznane przez jury na Solo Dance Contest '15 Gdańskiego Festiwalu Tańca, II-gą nagrodę na 30. Międzynarodowym Konkursie Choreograficznym '16 w Hanowerze, obydwie nagrody publiczności na 20. Festiwalu Solo-Tanz-Theatre '16 w Stuttgarcie, 1-sza nagrodę, nagrodę krytyki oraz nagrodę im. Alexandra Izailovskiego na 21 Festiwalu Miniatur Choreograficznych w Belgradzie.
Współtworzył spektakl Musica Posthumana. Jest autorem choregrafi w spektaklu Ach, jakże godnie żyli w reżyserii Marcina Libera. Wspólnie z Dominiką Wiak, Danielą Komęderą-Miśkiewicz oraz Moniką Witowską stworzył spektakl Sticky Fingers Club. Aktualnie wraz z Michałem Przybyłą, tworzy Direct Message Collective, w ramach którego powstały nagradzane spektakle Bromance i Animalia.
W ramach Stypendium Twórczego II/2020 MKiDN w ramach którego prowadził research skupiający się na analizie relacji pomiędzy sportem, a tańcem, oraz poszukiwaniem elementów sztuki i estetyki w widowiskach sportowych. Efekty pracy nad stypendium można znaleźć na tej stronie.
Tworzy autorską serię artykułów publikowanych na łamach taniecpolska.pl AUTOPORTRET, w ramach którego do tej pory opublikowane zostały teksty poświęcone Annie Nowak, Arturowi Bieńkowskiemu, Igorowi Podsiadłemu , Aleksandrze Bożek - Muszyńskiej oraz Ilonie Gumowskiej.
W jaki sposób pracujesz nad spektaklem?
(fragment wypowiedzi dla platformy Choreografia w sieci)
Praca nad spektaklem zaczyna się na długo przed podjęciem pierwszych kroków związanych z realizacją. Lubię gdy projekty dojrzewają we mnie długo. Całe otaczające mnie środowisko jest pełne notatek. Zapisuje obserwacje i inspiracje wszędzie gdzie się da. Mam zeszyty, notatniki, luźno zapisane kartki, które wkładam do kopert. Mój telefon eksploduje od zapisanych myśli, przypomnień. Lubię, gdy pomysły mogą we mnie dojrzewać. Część z nich wyobrażam sobie jako nasiona, z których coś wyrasta. Czasem pod wpływem mojej pielęgnacji, czasem pod wpływem działania czasu, a czasem dzieje się to zaskakująco samoistnie i nie jest niczym uwarunkowane, co dziwi i ciekawi mnie najbardziej. Takie kwiaty z czasem segreguje, przesadzam do doniczek z innymi kwiatami, by patrzeć jako mogą wspólnie się wspierać, komponować, bądź jak bardzo mylnie mogłem je zestawić. Tak powstają koncepcje. Spektakl „Sticky Fingers Club”, zanim Gdański Festiwal Tańca dostrzegł w nim potencjał i w konkursie na rezydencje przyznał mu środki finansowe i przestrzeń na realizację, został odrzucony w dwóch innych miejscach. Z każdą kolejną próbą zaglądałem do moich kwiatów w doniczce sprawdzając, jak mogę sprawić, by ta kompozycja – z poziomu wniosku – była atrakcyjniejsza.
.jpg)